We wtorki latamy na miotłach

Kiedyś nikt nie latał, miotły były pochowane , albo służyły do czego innego. Ale teraz latają – w każdy wtorek. Kobiety z Pniowna spotykają się, by spędzić razem czas, ale też zawalczyć o transport dzieci do szkoły, o drogę, o remont

Pani Władysława najstarsza latająca ma 80 lat. Mówi tak: – Kiedyś w naszej wsi było Koło Gospodyń. Kobiety spotykały się, wymieniały przepisy, razem piekły. Ale z czasem ktoś wyjechał, ktoś inny z innych przyczyn przestał działać. Zabrakło nam przewodnika. Zmieniało się wszystko wokół nas i my się zmieniłyśmy. Każda w swoim domu ogrodzonym wysokimi drzewami, samotny. Cieszę się, że znowu mogę przyjść do starej szkoły, ale nowej, bo wyremontowanej, znowu potrzebnej, i coś robić.

Kto lata:
Elżbieta Kozak – rolniczka, matka dorosłych dwóch synów, przewodnicząca
Koła Babskich Spotkań we wsi Pniówno.
Pani Krystyna Jakimiuk – przewodnicząca koła kobiet w Chylinie.
Pani Danuta, Pani Władysława i inne

W każdy wtorek na spotkanie o wyznaczonej porze zaczynają się powoli schodzić. Kobiety w różnym wieku, to spotkania wielopokoleniowe. Mama zabiera ze sobą córkę, babcia wnuczki. Dziś przyszło 14 kobiet. Spotkały się żeby być razem i planować wyjazd na kiermasz, podsumować udział w dożynkach. Robią kwiaty z bibuły. Chwytają w ręce wycięte z bibuły elementy, wyczarowują pąki róż. Najmłodsza, 9-letnia Maryla nie ustępuje zręcznością starszym. Rozmawiają. Uśmiechają się.

Bożena Buch, sołtystka: – Największym problemem jest dla nas marazm, lenistwo i ludzka obojętność. To co możemy zrobić to tłumaczyć, że tak być nie musi i pokazywać to, zapraszać na spotkania. Teraz każdy na wsi wie, że we wtorki „latamy na miotłach”.

Jak zaczęły latać:
Babskie Spotkania zainicjowała w Gminie 10 lat temu Bożena Buch sołtyska z Bakus Wandy. Potem jak grzyby po deszczu zaczęły powstawać kolejne koła, w Syczynie, w Wólce Tarnawskiej, Busównie. No i właśnie te najmłodsze: w Pniównie i Chylinie. Pani Ela Kozak jest przewodniczącą koła w Pniównie od kilku miesięcy. Opowiada:

– Młodzi ludzie wyjeżdżają. Zostało dużo kobiet w starszym wieku, przeważnie wdów. A ja nie chciałam tak żyć, leniwie, monotonnie. Praca na roli jest wystarczająco ciężka, ale nie znaczy to, że nic więcej od życia nam się nie należy.

– Odgrodzeni wysokimi żywopłotami, ogrodzeniami z betonu i stali coraz bardziej oddalamy się od siebie. Nie chcemy tak żyć – mówią uczestniczki spotkań w Pniównie i Chylinie.

A Elżbieta Kozak mówi dalej: – Widziałam że w innych wsiach naszej gminy już organizowane są spotkania dla kobiet. Pomyślałam, że poproszę Bożenkę Buch o pomoc w zorganizowaniu spotkań i u nas. Podglądałam jak robią to w innych kołach, zachęcałam, przekonywałam. Dobrze, że mamy gdzie się spotkać. Kilka lat temu budynek w którym jesteśmy był pusty i nikomu nie potrzebny. Wójt dał pieniądze na remont, doprowadzono go do użytku. Na wsi to bardzo ważne i nie takie proste – mieć miejsce do spotkania. Kobiety zaufały mi, chyba mnie lubią.

Jak latają:
Organizacją spotkań w Pniównie zajmuje się pani Aleksandra. Nazywają ją tu „Kołem ratunkowym”, bo mieszka najbliższej świetlicy i szybko może dotrzeć z informacją do wielu osób, a jak czegoś zabraknie, ktoś zapomni, to szybko znajdzie to w swoim domu.

Typy spotkań są dwa. Te, które odbywają się w każdy wtorek w godzinach popołudniowych i te nieplanowane, spontaniczne. Czas na wsi wyznaczają pory roku. W lecie, kiedy dzień jest znacznie dłuższy, spotkania są rzadziej i później. Podział ról jest ustalony i sprawdzony. Przewodnicząca grupy z Chylina, Krystyna Jakimiuk wspiera się doświadczeniem Bożeny Buch i każdemu wyznacza zadanie.

W Pniównie działają dopiero od marca. Mówią, że zależy im aby na spotkania przychodziły zwłaszcza wdowy, których we wsi jest dużo. A samotność nie jest dobrym doradcą. W Chylinie jest koło starsze o miesiąc. Tu mówią: nasza sołtyska Krystyna Jakimiuk pokazuje jak zatroszczyć się o wieś, zawalczyć o transport dzieci do szkoły, o drogę, o remont. Sprawdzony sposób na zmianę czyjegoś przekonania – cierpliwość i dobry przykład. Bo jak to mówią, cierpliwy to i kamień ugotuje. Ale są też bardziej błahe sprawy, wymieniają się przepisem na ciasta, robią kapelusze.

Od czasu do czasu wywieszają na wsi zaproszenia. W czerwcu w Chylinie było też ślubowanie. Przysięga: „Godnie wypełniać będziemy obowiązki uczestniczki Babskich Spotkań. Pomagać słabym, pokrzywdzonym i potrzebującym. Dbać o honor naszej społeczności lokalnej. Być oddaną sprawie, ale nie zaniedbywać męża i reszty rodziny”.

Sprzedają koszyki z kwiatami, a za zebrane pieniądze jadą do teatru. Mówią: – Do wyjazdu musimy się przygotować, ubrać, po babsku pokazać. Innym na wsi to się nie podoba. Wolą siedzieć i narzekać. A my pokazujemy jak pokonać własny wstyd i stereotyp wiejskiej kobiety.

Tyle się ostatnio wydarzyło w Pniównie i Chylinie, gdzie kobiety zaczęły latać. Poczuły też, że są wspólnotą. Babskie spotkania wyzwoliły potrzebę wspólnego spędzania czasu, otwartości, troski. Pani Danuta, uczestniczka Babskiego Spotkania w Chylinie, twierdzi, że człowiek lubi się do kogoś przytulić:

– Tutaj można się uspokoić, wygadać i człowiek idzie do domu inny. Spotkania dają oparcie, które nie zawsze można znaleźć w domu. Gdzie można pójść na wsi? Nigdzie. A tutaj trzeba się ubrać, wyszykować, wyciągnąć z szafy dawno nie ubieraną bluzkę. Sąsiadka połamie się opłatkiem z sąsiadką , która dotychczas mieszkała za wysokim murem z drzew. Kiedy zbliża się dzień spotkania, mój mąż przypomina już mówi: „Danusia nie zapomnij, nie spóźnij się”.